Aagje Merlevede (57) werkt als ziekenhuisdiëtiste en keukenverantwoordelijke in het Psychiatrisch Ziekenhuis Onze-Lieve-Vrouw in Brugge. Ze zetelt voor de N-VA in het bijzonder comité van sociale dienstverlening.
Een paar dagen nadat ons land volledig in de greep van het coronavirus raakt en er maatregelen worden aangekondigd, sluit ons psychiatrisch ziekenhuis zijn deuren. De kliniek met toch al een hoge drempel voor zowel patiënten als hun familie wordt een onneembare vesting.
Waar we vroeger de muren afbraken, het taboe rond psychiatrie opentrokken, moeten we nu opnieuw ons ziekenhuis afsluiten van de buitenwereld. Geen bezoek meer. Geen uitstapjes meer.
Het fietspad en de volkstuintjes zijn niet meer toegankelijk voor ‘onbevoegden’. Doorgaand verkeer kan niet meer via onze ziekenhuiscampus. De toegang tot het fietspad wordt afgesloten en het is ook niet toegelaten om de campus te gebruiken als doorgangsroute.
Hoewel de meesten onder ons niet in de frontlinies in de ziekenhuizen staan, is deze situatie toch een grote verandering. Zowel voor de patiënten als voor het personeel. De patiënten zijn verstoken van normale sociale contacten, hebben geen fysiek contact meer met de kinderen of partner en mogen niet naar dagbesteding.
Therapieën kunnen niet meer in grote groepen. Het verlies van sociale contacten en veel binnenzitten is voor bijna iedereen lastig. Maar voor mensen met psychische problemen kan dat leiden tot isolement en verergering van de klachten.
‘Opvallend is dat een minderheid ook positieve gevolgen ondervindt van de situatie’
Opvallend is dat een minderheid ook positieve gevolgen ondervindt van de situatie: er zijn minder prikkels en zij voelen zich minder een uitzondering nu veel mensen van slag raken.
Ook mijn werk wordt aangepast. Sessies rond gezonde voeding en levensstijl worden voorlopig niet meer geven. Mijn consultaties mogen nog doorgaan, mits we afstand houden en voldoende ontsmetten. Velen hebben het moeilijk om hun gezonde gewoontes te blijven volgen. De verveling slaat toe en het weerstaan van zoetigheden is moeilijk. Veel mensen zoeken troost in een pakje koeken of een chocoladereep. Bij sommigen weegt de eenzaamheid toch wel door.
‘Velen hebben het moeilijk om hun gezonde gewoontes te blijven volgen’
Ook de organisatie van de maaltijden wordt aangepast in een tijd van afstandsregels en besmettingsgevaar. Waar de mensen vroeger de maaltijden in een living nuttigden, moeten ze nu op hun kamer eten. Vanuit de keuken worden de dienbladen aangepast. Dingen zoals een kopje of het bestek worden nu vanuit de grootkeuken meegeleverd. Ook het brood is individueel verpakt. Dat maakt het werk op de afdeling gemakkelijker.
De keuken maakt dagelijks meeneemmaaltijden, slaatjes, belegde broodjes en soep klaar voor het personeel. Het is een hele organisatie.
‘Hopelijk wordt alles vlug weer normaal. Of is dat een utopie?’
Na negen weken isolement mogen de patiënten opnieuw één iemand op bezoek krijgen, na afspraak en met strikte regels. Vroeger was de cafetaria de plaats waar per dag 200 maaltijden werden geserveerd. Nu dient ze om het bezoek te ontvangen. De tafels staan ver uit elkaar, ontsmetting aan de ingang en na ieder bezoek van 30 minuten worden tafels en stoelen volledig gedesinfecteerd. Een intensief werk, zes dagen per week.
Hopelijk wordt alles vlug weer normaal. Of is dat een utopie en zullen we afstand moeten blijven houden en zal een knuffel of een hand niet meer kunnen? Hou jullie allemaal gezond! Oet joen an t ges!
Comments are closed.