Elien Van Breedam, moeder van twee en gemeenteraadslid in Schelle, is verzorgende in de thuiszorg. Toen haar werkgever vroeg om te komen helpen in de cohortzorg twijfelde ze geen moment. Hierbij staat een vaste equipe van verzorgenden en verpleegkundigen in voor de zorg aan een groep van hulpbehoevende mensen die besmet zijn met Covid-19.
‘Wanneer ik geen patiënten heb in de thuiszorg, spring ik in verschillende woonzorgcentra in. Daar is mijn hulp momenteel meer nodig dan bij de specifieke Covid-patiënten in de thuiszorg. Ik werk extra uren, véél uren. Die extra uren beginnen sterk door te wegen. Want naast de vele uren en de werkdruk worden we telkens geconfronteerd met het verdriet van heel wat mensen.
‘Ik vraag me soms af wat het ergste is: Covidpositief zijn of de sociale isolatie?’
Ik vraag me soms af wat het ergste is: Covid-positief zijn of de sociale isolatie? Waar ik normaal mijn patiënten eens een warme knuffel kan geven, gaat dat momenteel niet. Dat doet pijn.
De coronacrisis treft de zwaksten van onze samenleving het hardste. Mensen aan wie je in de eerste plaats geen ziektebeeld kan koppelen, blijken later toch positief te zijn. Sommigen gaan snel achteruit en beleven hun laatste dagen in deze crisis. Het zijn diezelfde zwakkeren voor wie sociaal contact met kinderen, familie of vrienden bijna hun enige bestaansreden is.
Ademruimte
Vandaag is fase 2 van de exitstrategie aangekondigd. Dat maakt dat het zorgpersoneel zicht heeft op ‘ademruimte’. Het is de afgelopen weken enorm zwaar geweest. Aangezien ik niet in de eerste frontlinie sta zoals mijn collega’s op intensieve zorgen of in de ziekenhuizen, mocht ik aan den lijve ondervinden hoe zwaar het is om in de tweede linie te staan.
‘Zou men dan ook willen kiezen voor meer efficiëntie en voor meer Vlaanderen?’
En ja, het is fijn om applaus te horen in de straten en om witte lakens te zien hangen. Al blijft het wel jammer dat men enkel in momenten van crisis collectief aandacht schenkt aan de witte sector. Vandaag staat de Vlaming te applaudisseren op straat, zou men dan ook willen kiezen voor meer efficiëntie en voor meer Vlaanderen?
Met heel mijn hart
Aangezien ik mijn job met hart en ziel doe geniet ik van een minimumloon en leef ik in een land waar er nog steeds te veel middelen en geld verloren gaan aan een slechte staatsstructuur.
Maar toch. Het mooiste wat ik uit heel deze coronacrisis kan halen, is dat ik eens zo hard voel dat ik mijn job met heel mijn hart doe.
Comments are closed.