Gemeenteraadslid Siska Rommel (Roeselare) is hoofdverpleegkundige van een revalidatie-afdeling van AZ Delta, campus Torhout.
Vrijdag 13 maart, een datum die velen zich lang zullen herinneren. In een mum van tijd worden coronaverpleegafdelingen ingericht op alle campussen van AZ Delta. Mijn ziekenhuis ondergaat een metamorfose.
Verpleegkundigen staan plots in de vuurlinie, hun vaste team valt weg, en ja, ook wij hebben angst.
Gaan we de stroom patiënten aankunnen? Hoe zal het allemaal verlopen? Zullen we zelf ziek worden en ons gezin besmetten? Strijdvaardig en met heel veel toewijding gaan we de strijd aan.
‘Het lijkt op een set van een horrorfilm’
Plots wordt het ziekenhuis in stilte gehuld, geen bezoek meer, geen consultaties, lege gangen, iedereen met mondmasker op. Het lijkt op een set van een horrorfilm.
Mijn grootste zorg gaat uit naar mijn team en mijn patiënten: verpleegkundigen en therapeuten moeten plots heel anders werken. Uiteraard met een mondmasker. Maar vooral afstand houden is in de zorgsector niet evident. Je kan niemand verzorgen op anderhalve meter afstand.
Patiënten worden losgerukt van hun familie, vooral dat is zwaar om te zien. Angst en eenzaamheid, patiënten die smeken of er toch geen bezoek mag komen, 80-plussers die huilen, dat snijdt door hart en ziel.
Ons ziekenhuis krijgt gelukkig veel steun van buitenaf. Een milde schenker geeft aan AZ Delta 80 tablets, die nog steeds dagelijks gebruikt worden om te Skypen of te FaceTimen. Aan het personeel wordt regelmatig lekkers geschonken. Ja, dat doet deugd!
Maar toch, het blijft hard en lastig werken.
De voornamen van de patiënt worden nu vaak aan het raam gehangen, zodat familie kan komen zwaaien. Gisteren nog moest ik zelf een traantje wegpinken toen ik mee aan het raam stond met een patiënt in een rolstoel. Dat weegt door, het is emotioneel zwaar.
‘Het is emotioneel zwaar’
Bij het begin van mijn shift zie ik soms op tegen het masker. Daar gaan we weer, een hele dag achter dit lapje. Wat ben ik blij als ik ’s avonds mijn mondmasker mag afzetten na mijn werk! Het eerste wat ik doe, is heel diep de buitenlucht inademen. Een zalig gevoel is dat!
Thuis geniet ik van wat rust in de tuin, buiten eten, in het weekend een aperitiefje en een barbecue met het gezin. Als het mogelijk is, neem ik de fiets samen met mijn man. Dan waan ik me op reis in eigen regio. Prachtige plekjes en fietspaadjes hebben we al ontdekt, los van de vele fietsroutes waar het volgens mij veel te druk is.
Ik geniet met volle teugen van elk moment.
Elke dag worden we gebrieft over de stand van zaken binnen het ziekenhuis. Hoeveel patiënten worden er opgenomen, hoeveel op intensieve zorgen, hoeveel overleden … De cijfers die we krijgen, volgen de nationale trend. Toen ik merkte dat de aantallen daalden, gaf dat een gevoel van triomf.
‘Toen de aantallen daalden, gaf dat een gevoel van triomf’
Nog nooit was het ziekenhuis zo eensgezind: allen voor één doel, hulp van verpleegkundigen die je voor de crisis nog nooit gezien had. Volgens mij is er toch iets wezenlijks veranderd dat hopelijk zal blijven hangen na de crisis.
Ondertussen testten er verpleegkundigen positief. Tja, dan begin je nog meer na te denken. Een vraag die ik me ook vaak stel: wordt het dragen van een mondmasker een blijvende maatregel binnen het ziekenhuis?
En nu, bij de versoepeling van de maatregelen, hou ik mijn hart vast. Ik zal mijn bubbel met een bubbel uitbreiden, maar ik blijf waakzaam.
Mensen, gebruik jullie verstand! Want ik mag er niet aan denken dat deze horror zich herhaalt.
Voor de ziekenhuizen zou dat een ramp zijn.
Comments are closed.