Half maart overlijdt de schoonvader van Koen Dillen, huisarts in Mol en provincieraadslid voor de N-VA. ‘Nog meer dan voorheen draag ik het belang van psychosociale zorg bij elk overlijden met me mee.’
Tot einde februari stond ik als huisarts met heel wat jaren op de teller vrij ontspannen in mijn beroep. Met de uitbraak van corona steekt een chronisch angstgevoel op om niet besmet te worden, en om anderen niet te besmetten. De eerste weken slaap ik slecht. Ik pieker over ziek worden en de mogelijke gevolgen voor mezelf en mijn gezin. De laatste weken is er beterschap. Maar ik besef dat het virus nog steeds om de hoek loert.
Geen persoonlijk afscheid
Mijn schoonvader wordt half maart geheel onverwacht slachtoffer van ‘het virus’. Twee weken voordien had hij de hele serre nog omgespit zodat die lente-klaar was voor nieuw leven. De sterke, 86-jarige, goedhartige man. Na zes helse dagen in het ziekenhuis, alleen, zonder familie, liggend in een ziekenhuisbed, in het volle besef dat zijn laatste levensdagen razendsnel geteld waren, overlijdt hij.
Noch zijn echtgenote, noch wij mogen bij hem op bezoek. We kunnen geen persoonlijk afscheid nemen en dat zal altijd pijn blijven doen. De begrafenis verloopt in zeer kleine kring. Mijn schoonmoeder verblijft tussen het overlijden en de begrafenis een week in quarantaine. Het valt me zeer zwaar om niet op bezoek kunnen bij mijn schoonvader, maar ook niet bij mijn schoonmoeder en de andere familieleden. Als arts en als mens zal ik hieruit nog meer dan vroeger een diepmenselijke gevoeligheid meedragen voor psychosociale zorg bij elk overlijden.
Beleidsmatig mee nadenken
Het schenkt me bijzonder veel voldoening om me actief in te zetten voor mijn collega-artsen. Nu besef ik des te meer het belang te mogen meedenken over het covidbeleid, zowel op Vlaams niveau als binnen de Zuiderkempen. Op mijn eigen territorium – Balen en Mol – licht ik mijn collega’s in over wat er beleidsmatig gaande is. Nu voel ik ten volle het belang van een bestuursfunctie op te nemen.
Binnen onze eigen praktijk blijft de dodentol gelukkig zeer laag. Intussen daalt het aantal besmettingen overal. Dat is hoopgevend.
Ik ben opgelucht dat mijn gezinsleden en ik nog steeds gezond zijn. De consultaties hervatten, zij het dan beperkt en na strikte screening. De stress vermindert, mijn conditie verbetert en ik slaap rustiger. Ik hoop dat we stilaan op bezoek kunnen bij familie en vrienden, dat ik er even tussenuit kan om de bergen in te trekken. Ik hoop dat al mijn dierbaren en ikzelf gezond van het nieuwe naar het vroegere normaal kunnen terugkeren.
En ik hoop ook … dat in de tuin van mijn schoonvader nieuw leven zal groeien en bloeien.
Comments are closed.